Έχουν περάσει λίγα μόλις χρόνια από τότε που γνωρίσαμε μια διασκεδαστική τηλεοπτική φιγούρα, τότε που είδαμε για πρώτη φορά μια παχουλή κυρία που με πλατύ χαμόγελο και επιεικώς άθλια αγγλική προφορά να τραγουδάει το “I love you babe” (Can’t take my eyes off you – Frankie Valli) και μας έκανε να γελάσουμε , διασκεδάσαμε, το χαρήκαμε και όταν προβλήθηκε ξανά, το ξαναείδαμε, δεν θαυμάσαμε την εκπληκτική της φωνή (που μια χαρά φωνή έχει) αλλά γελάσαμε και γελάγαμε με κάθε άτσαλη μα γεμάτη αυτοπεποίθηση κίνηση στην καριέρα της. Και ήταν ξεκάθαρο πια, είναι νόμος της αγοράς, αφού στον κόσμο άρεσε αυτό που κάναμε ας το συνεχίσουμε.
Ήρθαν έτσι τα Ιταλικά, Γερμανικά και Γαλλικά στο ρεπερτόριο, ήρθαν οι αντιπαραθέσεις με άλλους trash stars στον αέρα σε μεσημεριανές εκπομπές, ήρθε το role playing (σε μια εκπομπή την είχανε ντύσει γκέισα και την κουβαλάγανε δύο άντρες στους ώμους) κι εμείς είπαμε μπράβο, δεν εξηγήσαμε όμως σε ποιον κατευθυνόταν η επευφημία και γιατί.
Υπήρχαν κάποιοι που λέγανε ότι αυτό πρέπει να σταματήσει, ότι τα κανάλια εκμεταλλεύονται μια αθώα επαρχιώτισσα και αυτοί που λέγανε (οι περισσότεροι) ότι η επαρχιώτισσα δεν είναι και τόσο αθώα, είναι σίγουρα πολύ έξυπνη και τα κάνει όλα συνειδητά με στόχο το χρήμα.
Οι φωνές αυτές, των ανθρώπων δηλαδή που έμπαιναν στον κόπο να αναλύσουν το θέμα και να σκεφτούν πως φαίνεται η όλη αυτή κατάσταση από την πλευρά της πρωταγωνίστριας, ήταν όπως είπαμε στο περιθώριο. Η τηλεθέαση ήθελε κι άλλο, ήθελε κάτι καινούργιο γιατί είχε ήδη καταναλώσει, χωνέψει και αποβάλει όλα τα προηγούμενα. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο ήταν σχεδόν μόνιμα εγκατεστημένο έξω από το σπίτι της. Τα πράγματα όμως είχαν από καιρό ξεφύγει από τα όρια. Η τραγουδίστρια πέρασε τρέχοντας αφήνοντας πίσω της το αστείο, ξεπέρασε το σοκαριστικό και έφτασε γρήγορα στο τρελό, γιατί αυτό ήταν το επόμενο λογικό στάδιο.
Μιλάω ασφαλώς για την γνωστή ερμηνεύτρια ελληνικής παραδοσιακής μουσικής άλλοτε σε πανηγύρια της επαρχίας και αργότερα σε κλαμπ και στους δρόμους του Κολωνακίου Έφη Θώδη.
Είδαμε όλοι τι περίπτωση ακριβώς ήταν αυτή όταν ακούσαμε την τραγουδίστρια να ισχυρίζεται δημόσια ότι έχει θεραπευτικές δυνάμεις, ότι μπορεί να γιατρέψει τον καρκίνο και όταν λίγο καιρό μετά την είδαμε να καταρρέει ψυχολογικά, να απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει και με την παρέμβαση του εισαγγελέα να κλείνεται σε ψυχιατρείο.
Κάπου αλλού, περίπου 2500 χιλιόμετρα Βορειοδυτικά, η Βρετανία ανακάλυπτε μια νέα συγκλονιστική φωνή. Ήταν στα πλαίσια του Britain’s got talent και ήταν η Susan Boyle, μια 48χρονη Σκωτσέζα, που παρουσιάστηκε μπροστά στους διάσημους κριτές που περίμεναν να γελάσουν και τους έκανε να την θαυμάσουν. Το «ασχημόπαπο» του διαγωνισμού είχε πράγματι μια πολύ καλή φωνή, που γινόταν καλύτερη όταν συγκρινόταν με το λιτό, γεροντοκορίστικο παρουσιαστικό της. Η Susan κατακλύστηκε με κολακευτικά σχόλια, θετικές κριτικές και με το βάρος του φαβορί για να κερδίσει τον διαγωνισμό.
Η άβγαλτη Boyle δέχτηκε λοιπόν ένα απότομο, απρόσμενο και δυσανάλογο βάρος δημοσιότητας και εκεί που είχε για καθημερινή της υποχρέωση να ταΐζει τις γάτες της, τώρα είχε στο πρόγραμμά της συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις, παπαράτσι και άλλα για αυτήν ανήκουστα. Προς το τέλος του διαγωνισμού, στις τελευταίες τηλεοπτικές της εμφανίσεις φάνηκε ότι όλο αυτό είχε αρχίσει να την καταβάλλει ψυχολογικά. Έκανε εμφανίσεις που ήταν μακριά από τον πραγματικό της εαυτό, με ύφος «ντίβας» και χωρίς πολλούς από τους ενδοιασμούς που είχε όταν πρωτάρχισε το παιχνίδι, ήταν πια σίγουρη για την νίκη της.
Η νίκη στο παιχνίδι όμως δεν ήρθε τελικά. Η Boyle πήρε την δεύτερη θέση και εκεί ήταν που όλη αυτή η πίεση των προηγούμενων μηνών την κατέβαλε. Το βράδυ μετά το τέλος του τελικού οι διοργανωτές του show έκπληκτοι την είδαν να τρέχει στους διαδρόμους του ξενοδοχείου φωνάζοντας «το μισώ αυτό το παιχνίδι!». Λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ενώ βρισκόταν σε παράνοια. Η διάγνωση: Υπερκόπωση και «Ψυχολογική Κατάρρευση».
Βλέπετε τις ομοιότητες στις δύο ιστορίες;
Η βιομηχανία του θεάματος μιλάει μόνο με αριθμούς και με τηλεθεάσεις και είναι λογικό. Και οι δύο κυρίες στις δύο διαφορετικές ιστορίες τράβηξαν το ενδιαφέρον του κόσμου, ο κουρασμένος τηλεθεατής που μόλις επέστρεψε από τη δουλειά του ήθελε να δει κάτι διασκεδαστικό που δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Από όλο αυτό που έγινε σε Ελλάδα και Βρετανία έλειπε η ανθρωπιστική, η ψυχολογική προσέγγιση. Οι άνθρωποι που πήραν το βάρος του τηλεοπτικού σταρ χωρίς να το περιμένουν δεν είχαν τελικά την δύναμη να το σηκώσουν. Και τι κάνει η κοινωνία για ανθρώπους που μπορούν να βρεθούν σε καταστάσεις ψυχοβόρες, που είναι ευάλωτοι στα κολακευτικά λόγια και στα λεφτά και μπορούν να παρασυρθούν σε κάτι που δεν θα τους βγει σε καλό; Τους προστατεύει. Όπως προστατεύει τα παιδιά γιατί δεν ακόμα την πονηριά και την πείρα για να κρίνουν πότε κάποιος θέλει να τα εκμεταλλευτεί, πότε αυτός που τους δίνει ένα γλυκό ή χρήματα θέλει το κακό τους παρόλο που φαίνεται καλός.
Η κοινωνία μας προστατεύει και βοηθά κάθε μέλος της που για κάποιο λόγο είναι πιο αδύναμο από τα άλλα, ηλικιωμένους, παιδιά, ανάπηρους, αρρώστους, τυφλούς, κουφούς και θα έπρεπε να προστατεύει και τους ψυχολογικά αδύναμους.
