Είχε βουίξει το internet λίγο καιρό πριν για το νέο τόλμημα της πορνοστάρ Τζούλιας Αλεξανδράτου να τραγουδήσει ζωντανά στο μαγαζί που δουλεύει το "Χάρτινο το φεγγαράκι" του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκη... Το τραγούδι γράφτηκε από τον μεγάλο συνθέτη το 1949 για το θεατρικό έργο "Λεωφορείο ο πόθος" και την φωνή στο θέατρο της Μελίνας Μερκούρη και αργότερα της Νανάς Μούσχουρη στην δισκογραφία.
Το ίδιο τραγούδι λοιπόν επέλεξε για το πρόγραμμά της και η ξανθιά δεσποινίς που παρουσιάζεται σε νυχτερινό κέντρο της λεωφόρου Συγγρού. Έχει το δικαίωμα; Τι θα έλεγε ο δημιουργός; τι θα έλεγε η Μελίνα, η Μούσχουρη; Μήπως είναι ιεροσυλία;
Κατ' εμένα όχι. Δεν πιστεύω στην έννοια του "ιερού τραγουδιού" όπως με φανατισμό το βροντοφωνάζουν οι υπερασπιστές της καλής μουσικής σε εκπομπές και blogs. Τα τραγούδια δεν είναι μουσειακά εκθέματα, τα τραγούδια έχουν γραφτεί για να τραγουδιούνται.
Τι έγινε κι αν τραγουδά κανείς στο μπάνιο του το "Παράπονο" της Αρβανιτάκη σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη γιατί αυτό του ήρθε στο μυαλό; Δεν θα είχαμε κανένα παράπονο από την Τζούλια αν αποφάσιζε να χορέψει σάμπα ή να ζωγραφίσει την Γκουέρνικα του Πικάσο. Μάλιστα, αν κατάφερνε να φτιάξει ένα αρκετά πιστό αντίγραφο της Γκουέρνικα θα λέγαμε "μπράβο" για τις τεχνικές της ικανότητες, ξέροντας ότι ο μεγάλος ζωγράφος είχε δημιουργήσει το έργο με αφορμή τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο για να αποτυπώσει το χάος και την καταστροφή.
Το έργο τέχνης είναι μόνο ερέθισμα. Δεν είναι το τραγούδι μνήμες, το τραγούδι φέρνει μνήμες... μόνο σε αυτούς που τις έχουν. Δεν είναι συναίσθημα, προκαλεί συναίσθημα... μόνο σε όποιον έχει λόγο να το νιώσει.
Χαλαρώστε λοιπόν λίγο. Όλοι ξέρουμε την ιστορία του μεγάλου αυτού τραγουδιού αλλά όλοι έχουμε το δικαίωμα να "ιεροσυλούμε" πάνω του γιατί είναι δικό μας. Καθένας το καταλαβαίνει όπως θέλει, καθένας το εκτιμά όσο θέλει.
Εκτός των άλλων, η Τζούλια έκανε μια φωνητικά σχεδόν άψογη ερμηνεία. Σίγουρα έχει περισσότερη φωνή από κάποιους παίκτες σε τηλεοπτικά talent show...
Έχουν περάσει λίγα μόλις χρόνια από τότε που γνωρίσαμε μια διασκεδαστική τηλεοπτική φιγούρα, τότε που είδαμε για πρώτη φορά μια παχουλή κυρία που με πλατύ χαμόγελο και επιεικώς άθλια αγγλική προφορά να τραγουδάει το “I love you babe” (Can’t take my eyes off you – Frankie Valli) και μας έκανε να γελάσουμε , διασκεδάσαμε, το χαρήκαμε και όταν προβλήθηκε ξανά, το ξαναείδαμε, δεν θαυμάσαμε την εκπληκτική της φωνή (που μια χαρά φωνή έχει) αλλά γελάσαμε και γελάγαμε με κάθε άτσαλη μα γεμάτη αυτοπεποίθηση κίνηση στην καριέρα της. Και ήταν ξεκάθαρο πια, είναι νόμος της αγοράς, αφού στον κόσμο άρεσε αυτό που κάναμε ας το συνεχίσουμε.
Ήρθαν έτσι τα Ιταλικά, Γερμανικά και Γαλλικά στο ρεπερτόριο, ήρθαν οι αντιπαραθέσεις με άλλους trash stars στον αέρα σε μεσημεριανές εκπομπές, ήρθε το role playing (σε μια εκπομπή την είχανε ντύσει γκέισα και την κουβαλάγανε δύο άντρες στους ώμους) κι εμείς είπαμε μπράβο, δεν εξηγήσαμε όμως σε ποιον κατευθυνόταν η επευφημία και γιατί.
Υπήρχαν κάποιοι που λέγανε ότι αυτό πρέπει να σταματήσει, ότι τα κανάλια εκμεταλλεύονται μια αθώα επαρχιώτισσα και αυτοί που λέγανε (οι περισσότεροι) ότι η επαρχιώτισσα δεν είναι και τόσο αθώα, είναι σίγουρα πολύ έξυπνη και τα κάνει όλα συνειδητά με στόχο το χρήμα.
Οι φωνές αυτές, των ανθρώπων δηλαδή που έμπαιναν στον κόπο να αναλύσουν το θέμα και να σκεφτούν πως φαίνεται η όλη αυτή κατάσταση από την πλευρά της πρωταγωνίστριας, ήταν όπως είπαμε στο περιθώριο. Η τηλεθέαση ήθελε κι άλλο, ήθελε κάτι καινούργιο γιατί είχε ήδη καταναλώσει, χωνέψει και αποβάλει όλα τα προηγούμενα. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο ήταν σχεδόν μόνιμα εγκατεστημένο έξω από το σπίτι της. Τα πράγματα όμως είχαν από καιρό ξεφύγει από τα όρια. Η τραγουδίστρια πέρασε τρέχοντας αφήνοντας πίσω της το αστείο, ξεπέρασε το σοκαριστικό και έφτασε γρήγορα στο τρελό, γιατί αυτό ήταν το επόμενο λογικό στάδιο.
Μιλάω ασφαλώς για την γνωστή ερμηνεύτρια ελληνικής παραδοσιακής μουσικής άλλοτε σε πανηγύρια της επαρχίας και αργότερα σε κλαμπ και στους δρόμους του Κολωνακίου Έφη Θώδη.
Είδαμε όλοι τι περίπτωση ακριβώς ήταν αυτή όταν ακούσαμε την τραγουδίστρια να ισχυρίζεται δημόσια ότι έχει θεραπευτικές δυνάμεις, ότι μπορεί να γιατρέψει τον καρκίνο και όταν λίγο καιρό μετά την είδαμε να καταρρέει ψυχολογικά, να απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει και με την παρέμβαση του εισαγγελέα να κλείνεται σε ψυχιατρείο.
Κάπου αλλού, περίπου 2500 χιλιόμετρα Βορειοδυτικά, η Βρετανία ανακάλυπτε μια νέα συγκλονιστική φωνή. Ήταν στα πλαίσια του Britain’s got talent και ήταν η Susan Boyle, μια 48χρονη Σκωτσέζα, που παρουσιάστηκε μπροστά στους διάσημους κριτές που περίμεναν να γελάσουν και τους έκανε να την θαυμάσουν. Το «ασχημόπαπο» του διαγωνισμού είχε πράγματι μια πολύ καλή φωνή, που γινόταν καλύτερη όταν συγκρινόταν με το λιτό, γεροντοκορίστικο παρουσιαστικό της. Η Susan κατακλύστηκε με κολακευτικά σχόλια, θετικές κριτικές και με το βάρος του φαβορί για να κερδίσει τον διαγωνισμό.
Η άβγαλτη Boyle δέχτηκε λοιπόν ένα απότομο, απρόσμενο και δυσανάλογο βάρος δημοσιότητας και εκεί που είχε για καθημερινή της υποχρέωση να ταΐζει τις γάτες της, τώρα είχε στο πρόγραμμά της συνεντεύξεις, φωτογραφήσεις, παπαράτσι και άλλα για αυτήν ανήκουστα. Προς το τέλος του διαγωνισμού, στις τελευταίες τηλεοπτικές της εμφανίσεις φάνηκε ότι όλο αυτό είχε αρχίσει να την καταβάλλει ψυχολογικά. Έκανε εμφανίσεις που ήταν μακριά από τον πραγματικό της εαυτό, με ύφος «ντίβας» και χωρίς πολλούς από τους ενδοιασμούς που είχε όταν πρωτάρχισε το παιχνίδι, ήταν πια σίγουρη για την νίκη της.
Η νίκη στο παιχνίδι όμως δεν ήρθε τελικά. Η Boyle πήρε την δεύτερη θέση και εκεί ήταν που όλη αυτή η πίεση των προηγούμενων μηνών την κατέβαλε. Το βράδυ μετά το τέλος του τελικού οι διοργανωτές του show έκπληκτοι την είδαν να τρέχει στους διαδρόμους του ξενοδοχείου φωνάζοντας «το μισώ αυτό το παιχνίδι!». Λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ενώ βρισκόταν σε παράνοια. Η διάγνωση: Υπερκόπωση και «Ψυχολογική Κατάρρευση».
Βλέπετε τις ομοιότητες στις δύο ιστορίες;
Η βιομηχανία του θεάματος μιλάει μόνο με αριθμούς και με τηλεθεάσεις και είναι λογικό. Και οι δύο κυρίες στις δύο διαφορετικές ιστορίες τράβηξαν το ενδιαφέρον του κόσμου, ο κουρασμένος τηλεθεατής που μόλις επέστρεψε από τη δουλειά του ήθελε να δει κάτι διασκεδαστικό που δεν απαιτεί πολύ σκέψη. Από όλο αυτό που έγινε σε Ελλάδα και Βρετανία έλειπε η ανθρωπιστική, η ψυχολογική προσέγγιση. Οι άνθρωποι που πήραν το βάρος του τηλεοπτικού σταρ χωρίς να το περιμένουν δεν είχαν τελικά την δύναμη να το σηκώσουν. Και τι κάνει η κοινωνία για ανθρώπους που μπορούν να βρεθούν σε καταστάσεις ψυχοβόρες, που είναι ευάλωτοι στα κολακευτικά λόγια και στα λεφτά και μπορούν να παρασυρθούν σε κάτι που δεν θα τους βγει σε καλό; Τους προστατεύει. Όπως προστατεύει τα παιδιά γιατί δεν ακόμα την πονηριά και την πείρα για να κρίνουν πότε κάποιος θέλει να τα εκμεταλλευτεί, πότε αυτός που τους δίνει ένα γλυκό ή χρήματα θέλει το κακό τους παρόλο που φαίνεται καλός.
Η κοινωνία μας προστατεύει και βοηθά κάθε μέλος της που για κάποιο λόγο είναι πιο αδύναμο από τα άλλα, ηλικιωμένους, παιδιά, ανάπηρους, αρρώστους, τυφλούς, κουφούς και θα έπρεπε να προστατεύει και τους ψυχολογικά αδύναμους.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουνα λίγο υποψιασμένος γιατί ξέρω τι θαύματα μπορεί να κάνει η σημερινή τεχνολογία στον τομέα της επεξεργασίας του ήχου...
Αυτό που είδα όμως δεν ήταν θαύμα....
Στις οντισιόν του x factor 2 στην Κύπρο, ένας διαγωνιζόμενος που είχε δοκιμάσει την τύχη του και πέρσι (με καταστροφικά αποτελέσματα) επέστρεψε με νέα εφόδια, μια αποκρουστική συμπεριφορά, μια ασυγκράτητη γλώσσα και με ειλημμένη την απόφαση από πριν, να μπει με τσαμπουκά και να επιτεθεί σε όποιον τολμήσει να του πει ότι δεν έχει ταλέντο.
Αφού λοιπόν ισοπέδωσε τα "Λαδάδικα" του μεγάλου Τόκα (τραγουδημένο από Μητροπάνο), οι κριτές χωρίς ιδιαίτερο τακτ γκρέμισαν για άλλη μια φορά τα όνειρά του και στέρησαν τον κόσμο από το ταλέντο του...
Ο απογοητευμένος διαγωνιζόμενος αντέδρασε, αυθαδίασε, έβρισε και έφυγε...
Αργότερα όταν το οπτικοακουστικό υλικό έφτασε στα στούντιο της Αθήνας, κάποιο σαΐνi στο μοντάζ είτε παίρνοντας πρωτοβουλία είτε ακολουθώντας εντολές ανωτέρου ή κριτή, χρησιμοποίησε κάποιο εφέ στην έτσι κι αλλιώς άσχημη φωνή του εν λόγω παίκτη προσθέτοντας έντονο και παράφωνο vibrato (τρεμούλιασμα - κυματισμός της φωνής) για να κάνει την φωνή να ακούγεται ακόμα πιο άθλια και να περάσει έτσι πιο εύκολα η εικόνα που χρειαζόταν να περάσει...
Είχα κάτι προσκλήσεις από την δουλειά μου και πήγα κι εγώ να δω την Dulce Pontes, τον πορτογαλικό θρύλο του τραγουδιού στην τάφρο Ντ'Αβίλα.
Η τραγουδίστρια ξεκίνησε την συναυλία με κάποια από τα όχι και τόσο γνωστά κομμάτια της (κατ' ακρίβεια ένα κομμάτι της είναι γνωστό - το Cancao do mar). Πράγματι υπήρχαν κάποια προβλήματα με τον ήχο...
Σε κάποια στιγμή σηκώθηκα και προσπάθησα να πλησιάσω την σκηνή για να βγάλω μερικές φωτογραφίες... Είχα προσέξει εκείνη τη στιγμή ότι κανένας δεν είχε φωτογραφική μηχανή και ότι δεν είχα δει άλλο φλας να ανάβει στον χώρο αλλά είπα ότι θα ναι τυχαίο.
Στέκομαι λοιπόν σε μια άκρη και πίσω από τις πρώτες σειρές των θεατών και απαθανατίζω την Pontes την ώρα που έχει τελειώσει ένα τραγούδι και δέχεται το χειροκρότημα. Αμέσως μια γυναίκα της εταιρείας ασφαλείας με πλησίασε και μου είπε με αυστηρό ύφος: "τέλος κύριε, δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Μόνο χωρίς φλας και μόνο τα πρώτα 15 λεπτά επιτρέπονταν" (δηλαδή μετά δεν επιτρέπονταν ούτε χωρίς φλας.
Εντάξει κυρία Dulce, δεν είσαι και ο Χατζηγιάννης να τραγουδάς και να έχεις τα φλας να αστράφτουν ούτε θα σου πέταγα και γαρύφαλλα στο κεφάλι σαν τραγουδίστρια σε πίστα σκυλλομάγαζου, αλλά να απαγορεύσεις τις φωτογραφίες; Ακόμα και χωρίς φλας, ακόμα και στο ενδιάμεσο των τραγουδιών; Έχω πάει σε συναυλίες κλασσικής μουσικής σε κλειστές αίθουσες κονσερβατορίων και τέτοιες απαιτήσεις δεν είδα!
Υπέθεσα ότι στην τάφρο ντ'αβύλα σε ένα τεράστιο χώρο στάθμευσης με τους αλλοδαπούς να κάθονται στα τείχη με τα πόδια να κρέμονται, δεν θα υπήρχε τόση αυστηρότητα.
Η fadista (fado = μοίρα, πεπρωμένο - είδος παραδοσιακού πορτογαλικού τραγουδιού) τραγούδησε για περίπου 1,5 ώρα και μετά μας άφησε. Κάνοντας πρώτα το όλο στημένο σκηνικό του φέυγω, όχι μην φεύγεις θέλουμε κι άλλο, καλά εντάξει έρχομαι σας λέω άλλα 2 τραγούδια και μετά φεύγω τελείως.
Και ακούω που λέτε χθες ότι η Dulce Pontes άφησε στα κρύα του λουτρού τους θαυμαστές της και τον δήμο Πάφου αφού ακύρωσε την συναυλία της στην πλατεία κάστρου γιατί δεν ήταν ικανοποιημένη από την ηχητική κάλυψη της πρώτης συναυλίας.
Σας πέφτει λίγη η Κύπρος τελικά κυρία Pontes!
Α ναι! Σε περίπτωση που δεν έχετε ιδέα ποια είναι η Dulce Pontes...
Φοιτητής στις Ηνωμένες Πολιτείες καλείται να πληρώσει 675000 δολάρια (473000 ευρώ) σε 4 δισκογραφικές εταιρείες γιατί κατέβασε και διακίνησε παράνομα 30 τραγούδια!
Ναι, οι δισκογραφικές εταιρείες είναι αποφασισμένες να εξαντλήσουν όλα τα μέσα για να εξασφαλίσουν λίγα έσοδα και να διασπείρουν τον φόβο στους παρανομούντες.
Έρχονται δύσκολες εποχές για το ελεύθερο κατέβασμα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνονται προσπάθειες για να επιτευχθεί η συνεργασία των ISP (internet service providers) στον εντοπισμό και την δίωξη αυτών που κλέβουν από τους "φτωχούς καλλιτέχνες" (βλ. Μαντόνα κλπ).
Οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν τον εξοπλισμό και την τεχνογνωσία για να παρακολουθούν και να ξέρουν ποιος ανεβάζει και διακινεί την μουσική τους, με ποιο τρόπο και σε ποιες σελίδες. Αυτό όμως που μόνο ξέρουν είναι η δικτυακή ταυτότητα του χρήστη που διακινεί, το IP του (το δικό μου αυτή τη στιγμή είναι 93.109.23.42, κάντε ένα search "my ip" για να δείτε το δικό σας), ο μόνος που μπορεί να συνδέσει αυτό τον αριθμό με το όνομα και τα πραγματικά μου στοιχεία είναι η εταιρεία που μου παρέχει την πρόσβαση στο δίκτυο (cytanet, otenet, hol κλπ). Το πρόβλημα για τις δισκογραφικές είναι ότι οι ISPs δεν είναι και τόσο πρόθυμοι να δώσουν τα στοιχεία των πελατών τους όταν δεν τους τα ζητάει κάποιο δικαστήριο, και νομικά είναι καλυμμένοι, άρση απορρήτου επικοινωνιών γίνεται μόνο με παρέμβαση εισαγγελέα. Πολλά ήταν τα περιστατικά στο παρελθόν που οι δισκογραφικές πήγαν με μια λίστα IPs στους ISPs και ζήτησαν τα στοιχεία των πελατών χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Και δεν τους αδικώ που δεν τα δίνουν... όλοι ξέρουμε ότι όποιος τολμήσει να δώσει πρώτος στοιχεία πελάτη του για να καταδικαστεί για παράνομο κατέβασμα θα καταρρεύσει αμέσως την φήμη του στο παζάρι σαν αξιόπιστος φορέας ελεύθερης πληροφορίας και θα δει τους πελάτες του να αποχωρούν μαζικά...
Αυτή η μάχη μεταξύ δισκογραφικών εταιριών, εταιρειών διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων και παρόχων internet συνεχίζεται για χρόνια και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες η λύση πάει να βρεθεί. Ο νόμος προτάθηκε και αναμένεται να ψηφιστεί (από Σεπτέμβρη στη Γαλλία). Οι ISPs σε συνεργασία με τις δισκογραφικές θα εντοπίζουν ποιος κατεβάζει παράνομα χρησιμοποιώντας την πρόσβαση στο δίκτυο που του παρέχουν, την πρώτη φορά που θα διαπιστώνεται παράβαση θα αποστέλλεται μια ηλεκτρονική προειδοποίηση, την δεύτερη φορά η προειδοποίηση θα γίνεται με επιστολή που θα αποστέλλεται ταχυδρομικώς και στην τρίτη παράβαση ο ISP θα είναι υποχρεωμένος να διακόψει την σύνδεση του χρήστη. Μάλιστα, τα στοιχεία θα βρίσκονται στα χέρια της δισκογραφικής εταιρείας για να κινηθεί νομικά αν κρίνει ότι το περιστατικό είναι αρκετά σοβαρό.
Τα ονόματα αρχίσαν να πέφτουν βροχή για να "προθερμάνουν" τον κόσμο...
Θα είναι ξανά ο Σάκης; Αν δεν είναι ο Σάκης θα είναι η Βανδή; Θα είναι στην επιτροπή η Πέγκυ; Αν είναι η Πέγκυ στην επιτροπή τότε πως θα είναι και ο Θεοφάνους αφού είναι τσακωμένοι; κλπ κλπ κλπ
Και έτσι όπως τα ακούμε όλα αυτά μας έρχονται οι όχι και τόσο μακρινές αναμνήσεις από το παιχνίδι... που είναι όλοι αυτοί οι τραγουδιστές οι "έτοιμοι για πίστα και για πολλάαα μεγάααλα πράματα" κατά την κριτική επιτροπή τότε;
Ξέρετε ότι όσοι περάσουν από το παιχνίδι σε όποια θέση και να έρθουν, δεσμέυονται από συμβόλαιο και δεν μπορούν να κάνουν συνεργασία ή δισκογραφική δουλιά με άλλη εταιρεία; Το συμβόλαιο αυτό κρατάει όσο χρειάζεται για να σβήσει το τηλεοπτικό πυροτέχνημα και να ξεχαστεί το όνομα του καλλιτέχνη.
Κάνει δηλαδή η Sony στον πρώτο ένα συμβόλαιο ή και σε ακόμα όποιον από τους άλλους θέλει, και τους υπόλοιπους τους κρατάει στο μπουντρούμι μέχρι να τους ξεχάσουν όλοι...
Για να δούμε τι θα δούμε πάλι...
Το video του σημερινού post:
Sarah McLachlan - Blackbird
Γραμμένο από τον Paul McCartney, τραγουδισμένο από τους Beattles, αυτή η εκτέλεση της McLachlan είναι για το soundtrack του "I am Sam"
Ακούσατε το παρα πα πα πα πα πα.. πολύ που ερμηνεύει με ιδιαίτερο πάθος ο Γιώργος Τσαλίκης;
Επιβάλλεται κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του να ετοιμάζει ένα project των μερικών ημερών ίσα ίσα για να προλάβει να μπει στα club την σωστή εποχή...
Παραθέτω το ιστορικό της δημιουργίας του θαύματος αυτού:
Διαδικασία...
Εντοπίζουμε ένα ξένο τραγουδάκι ευχάριστο, ρυθμικό, χορευτικό.
Το κατεβάζουμε στο ipod μας (ή walkman ή υπολογιστή).
Το ακούμε 2-3 φορές και προσπαθούμε να το φανταστούμε πως θα ακούγεται με τη φωνή του Τσαλίκη.
Αν μας κάνει...
Βρίσκουμε τον καλλιτέχνη που το έγραψε και την εταιρεία που ανήκει.
Συμπληρώνουμε τα απαραίτητα χαρτιά, τους τα στέλνουμε.
Συμφωνούν.... και...
Το τραγούδι είναι δικό μας!
Τηλεφωνάμε στον Τσαλίκη ...
(-έλα Γιώργο τι νέα; ο γιος καλά; σου έχω τραγουδάκι.. -Δεν έχω χρόνο ρε συ... κάνει και ζέστες... -Μην το σκέφτεσαι καθόλου, 30 λεπτάκια θα μας πάρει στο στούντιο -Καλά ok)
Ο Γιώργος έρχεται, το γράφει, τελιώσαμε!
Από το πρώτο βήμα μέχρι το τελευταίο μεσολάβησε μια βδομάδα.
